Jules Deelder en Benjamin Herman: muziek als eigenbelang

New Cool Collective en Jules Deelder laten met de huidige theatertournee horen hoe jazzy poëzie kan zijn en hoe poëtisch jazz kan klinken.

Herman en Deelder spelen publiek uit het theaterpluche

Jazz, poëzie en sterke verhalen

DOOR MARK ROOS

,,Jazz, dood en poëzie: drie populaire onderwerpen voor de prijs van één,'' roept Jules Deelder als een volleerd standwerker vanaf het podium van het Haagse theater Diligentia. Het eerste optreden van de nieuwe tournee van Deelder met jazzorkest New Cool Collective loopt tegen het einde en er is een broeierig sfeertje ontstaan. De mix van jazz, poëzie, slap geouwehoer en opzwepende tango's, rumba's en Afrikaanse muziek slaat aan bij het publiek.
Jules Deelder (66) en New Cool Collective-bandleider Benjamin Herman (42) kijken in de catacomben van het Haagse theater met plezier terug op het optreden. De sfeer is jolig en opgewekt. Op de gang wordt stiekem gerookt en in de kleedkamer staan pretsigaretten en sterke drank binnen handbereik voor een eventueel later feestgedruis. ,,Ik had het gevoel dat ik lekker bezig was,'' kraait Deelder door de ruimte. ,,Voor mij was het even zoeken, maar ik kwam ook lekker los,'' voegt Herman toe. ,,Het doet me goed dat al die mensen uit de stoelen kwamen aan het eind.''
Dat Deelder en het orkest weer op tournee zijn, is goed nieuws voor zowel jazz- als poëzieliefhebbers. New Cool Collective is in zijn genre -  noem het wereldjazz - de laatste 18 jaar uitgegroeid tot de beste band van Nederland. En Jules Deelder weet met zijn explosieve poézie en hilarische verhalen een breed publiek aan te spreken. Het gedicht Zonder jou kan ik niet leven krijgt op het podium een smartlapjasje, een snel verhaal over een knokpartij tussen kuiven en artistiekelingen op de Rotterdamse beurstrappen wordt voorzien van een nerveus bebop-muziekje.
De achtkoppige band is vandaag in topvorm. Hetzelfde kan worden gezegd van Deelder -  afwisselend plaatsnemend achter draaitafel, minidrumstel en microfoon - en zijn kolossale muzikale vriend Ger 'Sax' van Voorden.
Benjamin Herman kent het werk van Deelder al sinds zijn middelbare schooltijd. ,,Ik was nog net geen stalker, maar ik hield van jazz en was dol op de manier waarop hij over jazz schreef.'' Deelder kent Herman van optredens. ,,Ik heb hem hartstikke vaak live zien spelen. Op North Sea in Den Haag en op andere plekken waar ik platen draaide en hij optrad. Ik zie hem toch een beetje als de nieuwe Duke Ellington. En inmiddels als een goede vriend.''
Wanneer het idee precies is ontstaan om samen te gaan optreden, weten de heren niet precies meer. Deelder: ,,Ik denk dat het terloops is ontstaan aan de bar; absoluut niet met voorbedachten rade in ieder geval. We repeteren ook nauwelijks voor een show. Het is bij ons: eerst doen, en dan pas nadenken.'' Herman: ,,We werken met een setlist met daarop de nummers die we spelen. Het raamwerk is dus min of meer vast,maar binnen die nummers improviseren we er op los. Ik denk dat er niemand bij ons op het podium is die zin heeft om in een geregisseerde Joop van den Ende- of Albert Verlinde-achtige voorstelling te spelen. Niet omdat we daar geen respect voor hebben, maar omdat we daar niet in passen. We laten ons moeilijk regisseren; we zouden gillend gek worden.''
Deelder: ,,Wat valt er aan ons te regisseren? Het gaat er toch om de kosmische ruis te vangen. Het hele universum draait om ritme; het ritme van de hartslag of welk ritme dan ook. En ritme heb je of niet: dat laat zich niet regisseren.''
Het is de vraag of de muziek van New Cool Collective en Jules Deelder het best tot zijn recht komt in de theaters. Deelder: ,,Wees nou eerlijk: dit is toch muziek om op te bewegen, niet? Ik heb wel medelijden met die mensen die in die stoelen zitten.'' Herman: ,,Met optredens in theaters hebben we vaak geen benul van wat er zich in de zaal afspeelt. We kijken in een zwart gat, dus gaan we onszelf maar vermaken. En dan maar hopen dat de vonk naar het publiek overslaat.''
Vandaag is dat het geval. In Diligentia lijken zowel de krasse knarren als de twintigers en dertigers zich te vermaken. Op de vraag of Herman en Deelder zichzelf zien als missionarissen van de jazzmuziek, trekken ze een vies gezicht. Herman: ,,Voor mij is muziek maken nooit een missie geweest of een manier om zieltjes te winnen. Ik doe het omdat ik de muziek te gek vind en omdat het sociale leven dat om de muziek hangt me bevalt. Ik zal nooit dingen doen om mensen te pleasen. Muziek is wat mij betreft puur eigenbelang.'' Deelder: ,,Wat wij maken komt voort uit de liefde voor de muziek. Als mensen dat mooi vinden, is dat meegenomen. Zo niet, pech.''

Bart Chabot gaat de tumor met zijn pen te lijf

 

In september vorig jaar werd bij Bart Chabot een zeldzame brughoektumor geconstateerd. Bijna een half jaar en een intensieve bestralingskuur later heeft de Haagse schrijver zijn ervaringen te boek gesteld in Diepere Lagen. ,,Eigenlijk ben ik niet zozeer bang voor de dood als wel voor de lijdensweg en aftakeling die daaraan voorafgaan.''

Het boek over de hersentumor van Bart Chabot heeft een open eind

'Ik wilde geen huilie-huilieverhaal schrijven'

DOOR MARK ROOS

Hij heeft gehuild, is boos en bang geweest, maar nu lijkt de rust enigszins weergekeerd in huize Chabot. Bemoedigend: zo noemden de specialisten het eerste onderzoek naar de bestraling van zijn hersentumor. Helemaal gerustgesteld is schrijver/columnist Bart Chabot nog niet, maar hij moet het ermee doen. Pas in oktober 2012 (!) weet hij precies of de groei van zijn brughoektumor tot stilstand is gekomen.
Toch noemt Chabot zichzelf een bofkont. ,,Ik heb zwaar pech dat me dit is overkomen, maar ik heb groot geluk dat ik het allemaal overleefd heb. Het had veel slechter af kunnen lopen.''
Meer dan ooit voelt hij zich een familieman en brengt hij veel tijd door met vrouw Yolanda, zijn vier zoons Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm en hond Bril. Daarnaast verdeelt hij zijn energie tussen zijn werk als politiek analist voor Pauw en Witteman en zijn schrijftafel. De komende maanden doet hij nauwelijks interviews en ook alle optredens in schouwburgen, bibliotheken en culturele centra zijn uit zijn agenda geschrapt.
Chabot heeft de afgelopen maanden ervaren als een verschrikkelijke tijd. Eerst was daar die tinteling in de linkerkant van zijn mond, daarna volgden gehoorproblemen en de diagnose brughoektumor. Chabot belandde in een soort achtbaan. Moest hij zich laten opereren, met de zekerheid dat hij doof zou worden aan één kant, of moest hij zich laten bestralen? Chabot werd bedolven onder tegenstrijdige adviezen. ,,De medische wereld is zo groot en onoverzichtelijk: zoek daar maar eens je weg in. Iedere specialist geeft adviezen op basis van zijn persoonlijke zienswijze, niet op basis van een universele waarheid. Want dat is wat je wilt: een afgewogen oordeel dat gebaseerd is op meerdere bevindingen en zienswijzen.''
Uiteindelijk koos Chabot voor bestraling. Het gehele traject heeft hij treffend beschreven in het boek Diepere Lagen, dat volgende week verschijnt. Hoewel hij zijn lijdensweg heeft opgetekend met de nodige humor, breekt het zweet je soms uit als lezer. De scène waarin een stalen frame met zes schroeven op zijn hoofd wordt bevestigd voor de bestraling, de hallucinaties na het medicijn dexamethason, de beschrijvingen van periodieke flauwteaanvallen: je krijgt het er plaatsvervangend benauwd van. Chabot: ,,Ik had graag gewild dat het een boek met een happy end was, maar ik vrees dat de lezers het moeten doen met een open eind. Pas eind volgend jaar weet ik echt hoe mijn tumor er voorstaat.''
Hoewel het onderwerp van gesprek niet bepaald vrolijk is, maakt Chabot een opgewekte indruk. De joviale spraakwaterval is in het restaurant van het Haagse Carlton Ambassador zo druk aan het vertellen, dat hij tot twee keer toe zijn cappuccino koud laat worden. ,,Weet je, ik ben niet zozeer bang voor de dood als wel voor de aftakeling en de lijdensweg die daaraan voorafgaat,'' zegt hij vanachter zijn uitsmijter deluxe. ,,Daarom zag ik ook ontzettend op tegen een operatie. Ik ben doodsbang om wandelend een ziekenhuis in te gaan en er compleet verminkt, in een rolstoel weer uit te komen. Dat was, en dat is nog steeds mijn grote nachtmerrie. Ik ben heel slecht in hulpbehoevend zijn.''
Vandaag de dag is Chabot vaak en snel moe, wat een direct gevolg is van de bestraling eind vorig jaar. ,,En een aantal verschijnselen die ik voor mijn eerste bezoek aan de dokter had, heb ik nog steeds. Die tumor en de druk die die tumor uitoefent op mijn gezicht: dat blijft. Net zoals die verminderde gevoeligheid van de linkerkant van mijn hoofd, mijn oogkas en mijn wangen. Dat voelt echt als verdoofd vlees. Chocola proef ik alleen met rechts. Links voel ik alleen een kleverige, vettige substantie. Maar als je het vergelijkt met de periode vlak na de bestraling, is het een klein wonder dat ik weer op de been ben.''
Eigenlijk wilde hij Diepere Lagen helemaal niet schrijven. ,,Ik wilde geen huilie huilie-verhaal. Ik wilde over van alles schrijven, maar niet over mijn ziekte. Ik ben er pas serieus over gaan nadenken toen er een mogelijke openingszin in mijn hoofd rondzong: 'Het begon onschuldig. Zoals de meeste dingen begonnen, onschuldig.' Uiteindelijk is die zin in mijn eerste hoofdstuk terechtgekomen. Ik ben op zoek gegaan naar aspecten in het ziekteproces waar ik met humor, op een niet larmoyante wijze, over kon vertellen. Over mijn aantrekkelijke huisarts waar ik langsging omdat ik last had van mijn gehoor. Over de verschrikkelijke hallucinaties die ik had na het middel dexamethason, dat ik moest slikken na mijn bestraling. Zo ontstond toch langzaam iets dat op een boek leek.''
Chabot zegt de laatste maanden te hebben ervaren als een harde leerschool. ,,Ik ben er wijzer en rijper uitgekomen. Ik ben mijn leven kritisch gaan beschouwen. Ga ik door op de ingeslagen weg? Ben ik goed bezig? Maak ik de juiste keuzes?'' Wat dat laatste betreft moet hij nog wel eens denken aan zijn in 2009 overleden vriend en collega-schrijver Martin Bril, die de spot met hem dreef omdat hij regelmatig te zien was in quizjes als Waku Waku en spelprogramma's als Dancing With The Stars. Chabot: ,,Martin zei tegen me: volgens mij is het jouw ambitie om alle campingzenders te vullen. Hij bedoelde: je kunt zo goed schrijven, waarom doe je het dan niet? Waarom richt je je niet op de belangrijke zaken in het leven? Ik had die schop onder mijn kont echt nodig.
Tot voor kort kon hij moeilijk of geen nee zeggen, zegt hij. ,,Daardoor heb ik veel teveel tijd vermorst met allerlei flauwekul. Je moet toch wel op een gegeven moment weten wat de essentie is van je bestaan. Ik ben de laatste jaren, met de dood van Martin Bril en die hersentumor, hardhandig geconfronteerd met de eindigheid van de machine die mens heet. Mede daarom heb ik het rigoureuze besluit genomen me volledig te concentreren op het schrijven.
,,Je zou het soms niet zeggen, maar ik ben meer schrijver dan prater. Ik heb genoten van die theateroptredens met Herman Brood, Jules Deelder, Maarten Spanjer, Martin Bril, Ronald Giphart, Jan Mulder en Remco Campert, maar ik ben niet verslaafd aan applaus. Veel artiesten hebben een enorme manifestatiedrang en kunnen intens genieten van waardering. Ik heb dat helemaal niet. Geef mij maar een zolderkamertje en een tekstverwerker. Ik kan makkelijk zonder die directe feedback van het publiek.''
Chabot zegt van huis uit een verlegen mens te zijn. ,,Het is misschien in tegenstrijd met mijn imago, maar ik ben meer een luisteraar, een beschouwer dan een prater. Ik kijk ook met een zekere distantie naar de jongen die Bart Chabot heet. Ik beschouw zijn leven en wat hem allemaal overkomt. Ik zie zijn jongensachtige karakter, zoals ik dat ook zie bij bijvoorbeeld Herman Brood, Jules Deelder en Mark Rutte. Ik kon de afgelopen maanden ook heel goed met een afstandje kijken naar hoe die jongen met die tumor in zijn hoofd zijn leven leefde. Ik zie mezelf als een personage in een verhaal.''
Het verhaal over zijn hersentumor is niet het laatste verhaal dat Chabot heeft geschreven. Zo is hij nu al druk bezig met een nieuwe verhalenbundel en een roman. ,,Om eerlijk te zijn ben ik helemaal niet zo trots op wat ik tot nu toe heb bereikt. Natuurlijk, ik heb best goeie dingen gemaakt, maar als ik dan naar mensen als Tom Waits en Randy Newman luister, dan vind ik het allemaal wel meevallen. Het kan altijd beter. En wat dat betreft hou ik me vast aan het cliché 'the best is yet to come': mijn beste boek moet nog verschijnen.''
Diepere Lagen van Bart Chabot ligt vanaf donderdag 24 februari in de winkels.

Hans Dorrestijn neemt afscheid van de grote theaters

 
Ruim twee jaar geleden nam cabaretier Hans Dorrestijn (70) afscheid van de grote theaters. Nu is hij er weer. In de voorstelling Het Buigen - een leven in nummers presenteert hij de hoogtepunten uit zijn 45-jarige oeuvre. 'Ik ben pas gelukkig als anderen om mij lachen.'

Voor Hans Dorrestijn wordt

het leven steeds leuker

DOOR MARK ROOS
Noem hem geen chagrijn, want hij wijst je terstond de deur. Noem hem dan nog liever beroepssomberman of desnoods een tobber. ,,Een chagrijn is iemand die onaardig is tegen andere mensen,'' zegt cabaretier/schrijver Hans Dorrestijn. ,,Ik ben juist hartstikke vriendelijk voor mensen.''
Sterker nog, in zijn hoekhuis in het Gelderse Bennekom is Hans Dorrestijn de vriendelijkheid en vrolijkheid zelve. Hij serveert koffie in antiekerige kopjes aan een eettafel met uitzicht op de wilde tuin en een boekenkast vol vogelboeken. In huize Dorrestijn lijkt de tijd pakweg drie decennia hebben stilgestaan, maar eigenlijk past dat wel bij zijn karakter: eerlijk, no-nonsense en 100 procent glamourloos.
Zijn huidige show Het Buigen is een bloemlezing uit zijn oeuvre, dat een vijftiental programma's en meer dan dertig boeken beslaat. Het programma barst bijkans uit zijn voegen van de malle sketches, prachtige liedjes, zwarte humor en autobiografische rampverhalen. Want Dorrestijns leven kende de nodige hobbels, variërend van stiefvaders met losse handjes tot lichamelijke kwalen en ongelukkige liefdes. ,,Al op jonge leeftijd kwam ik erachter dat ik kon jongleren met mijn eigen ellende. Dat ik mijn leed kon omzetten in iets waar andere mensen hard om lachten.''
Dat hij, twee jaar nadat hij afscheid nam van de grote zalen in een uitverkocht Carré, weer op de planken staat is louter noodzaak. Van zijn Vogelgids uit 1997, een boek dat autobiografische verhalen vermengt met natuurobservaties, zijn weliswaar 50.000 exemplaren verkocht en ook zijn in september verschenen Natuurgids loopt goed; het is niet genoeg om de kachel te laten roken. Dorrestijn: ,,Ik heb geen pensioen. Ik moet dus wel optreden, waarbij ik wel wil zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind. Ik ben pas gelukkig als anderen om mij lachen. En hoewel ik nog steeds podiumvrees heb, voel ik me steeds beter op de planken. Uitzondering zijn de echt hele grote zalen, daar zie ik nog steeds tegenop. Heb je wel eens 1100 man horen zwijgen als je verwacht dat ze zouden lachen om een grap? Daar krijg je echt een opdonder van waar je wekenlang last van houdt.''
In Het Buigen zitten liedjes die het huwelijk als instituut op de korrel nemen, een lied over hoe lelijk Meryl Streep is, een anti-hondenlied en enkele passages waarin vogels de hoofdrol opeisen. Bijzonder is zijn sketch Voorwerpmishandeling. ,,Ik kan zo verschrikkelijk kwaad worden als de keukenla niet opengaat of als ik weer iets uit mijn poten laat vallen. Dan sta ik te schuimbekken en te vloeken. En dan schaam ik me diep. Waar komt die woede toch vandaan? Waarom kan ik toch zo kwaad worden op mezelf? En waarom moeten de buren aan het eind van de straat ervan meegenieten?''
Toch zegt Dorrestijn dat hij zijn driften, angsten en zenuwen steeds beter onder controle begint te krijgen. Hij noemt zichzelf een overvriendelijk mens met scherpe kantjes, een soort stekelvarken in knuffeluitvoering, een cabaret-egel. Hij geniet van het leven, het optreden, zijn kinderen, de natuur, het schrijven, het vogelen en reizen. Met enthousiasme kan hij vertellen over de intelligentie van een egel, de schoonheid van een grietjebie of de mooie klank van een wielewaal. ,, Ik heb twee kanten. Ik ben een geboren eenling, maar ik wil ook niets liever dan mensen pleasen en teasen. Ik kan zeer goed een hekel hebben aan mensen, maar in het algemeen ben ik dol op ze. Ik bespot de wereld, maar ook mezelf. Dat klinkt misschien mooi, al die zelfrelativering, maar soms zou ik er wel wat minder van willen hebben. Zo stel ik me bij voorbeeld voortdurend de vraag wat ik vandaag weer heb foutgedaan, met als gevolg dat ik vaak niet goed kan slapen.''
Dorrestijn zegt een ongeneeslijke faalangst te hebben die met het klimmen der jaren heel langzaam afneemt. ,,Daar staat dan wel weer wat fysiek ongemak tegenover. Als je 30 bent en je hebt pijn in je buik en je denkt dat je doodgaat, dan ben je een hypochonder. Maar als je 70 bent, denk je bij elk pijntje dat je laatste uur heeft geslagen. Dan ben je opeens geen hypochonder, maar een realist. Ik vrees dat als ik eindelijk lekker in mijn vel zit, Magere Hein op de deur klopt.''
Hans Dorrestijn, Het buigen - een leven in nummers, tournee t/m 20 mei. Speellijst op www.kikproductions.nl

Gelukkig kent het publiek Frank Boeijen nog

Een nieuw album met een bijbehorend fotoboek en een uitgebreide theatertournee: Frank Boeijen (53) is terug van nooit weggeweest.

Frank Boeijen wil geen politiek meer bedrijven op het podium

'Gelukkig kennen ze me nog'

MARK ROOS
Ten tijde van zijn album As uit 2006 en zijn anti-racismelied Zwart Wit uit 1984 wilde hij zich nog wel eens druk maken om de toestand in de wereld. Nu doet nederpopicoon Frank Boeijen dat ook nog wel, maar niet langer in zijn muziek. ,,Ik zie Zwart Wit nog steeds als een onschuldig lied over racisme. Maar het zorgde er wel voor dat ik jarenlang werd bedreigd en soms moest optreden onder politiebegeleiding. Er wonen rare mensen in dit land. Dit jaar las ik dat de koningin kritiek kreeg omdat ze mensen had opgeroepen normaal met elkaar om te gaan. Net als de boodschap in Zwart Wit lijkt me dat een oproep waar je je geen buil aan kunt vallen. Toch zijn er mensen die het daar kennelijk niet mee eens zijn.''
Genoeg over politiek, vindt Boeijen. Laten we het hebben over zijn nieuwste werkstuk Genade, een cd verpakt in een kloek fotoboek. In het boek staan grofkorrelige zwart-witfoto's van de Vlaamse fotograaf Karoly Effenberger, in de kantlijn de songteksten van de cd, aangevuld met poëzie. Qua uiterlijk heeft het boek wel iets weg van de aloude langspeelplaathoes. Inhoudelijk zou je het werkstuk kunnen zien als een ode aan plekken die voor Frank Boeijen belangrijk zijn. ,,Met dit boek ga ik terug naar de natuur, want de natuur overleeft ons allemaal. Een bomaanslag, de politieke situatie of een ramp is van voorbijgaande aard, maar een prachtig rivierenlandschap met treurwilgen en uiterwaarden: dat is er voor de eeuwigheid.''
 Boeijen zit vandaag op zijn praatstoel. Op tafel staan koffie en appeltaart, op schoot ligt het immense fotoboek waar hij tevreden doorbladert. ,,Weet je, mensen noemen mijn teksten wel eens overdreven poëtisch of ingewikkeld. Ik zie dat niet. Neem nu de tekst van Zwart Wit: 'Hij liep daar in de stad. 's Avonds laat. Plotseling aan de overkant. Zag hij ze staan. Iemand riep: je hoort niet bij ons. Mes, steek, pijn.' Daar is toch geen woord Spaans bij?''
Kort afgemeten, schetsmatige, associatieve zinnetjes: ze vormen al sinds het begin van zijn carrière in de jaren '70 zijn handelsmerk. ,,Toen ik begon met Nederlandstalige muziek was dat niet bepaald modieus. De mensen die mijn optredens regelden zeiden niet tegen de cafés en jongerencentra dat we Nederlandstalige muziek speelden, want dan zou er geen hond op afkomen. Wat had je toen eigenlijk? Peter Koelewijn, Boudewijn de Groot, Herman van Veen, Neerlands Hoop; dat was het wel zo'n beetje. Ik wilde die Nederlandstalige muziek uit de cabaretsfeer halen.''
Vooral in de jaren '80, te midden van concurrerende nederpopbands als Doe Maar, Het Goede Doel en Toontje Lager, heeft hij hard moeten werken voor succes. ,,Aan het eind van dat decennium begon ik me af te vragen waar ik nu helemaal mee bezig was. Je kent de bijverschijnselen wel van dat optreden in popzalen: stemproblemen, relaties die naar de kloten gaan, drankovergoten nachten. Ik ben in 1987 als een van de eerste popartiesten in theaters op gaan treden. Maximaal vijf maanden per jaar, onder gunstige omstandigheden, zonder veel herrie, met mooie belichting. En je bent weer op tijd thuis, dus wat wil je nog meer?''
Voormalige tieneridool Boeijen is inmiddels vergroeid met de gedistingeerde atmosfeer van de schouwburgen. Des te verbazender was het dat hij anderhalve week geleden op het podium stond tijdens het luidruchtige meezingspektakel Vrienden van Amstel Live in Ahoy. ,,Het hoeft voor mij niet elke week, maar ik vond het wel weer eens lekker om voor zo'n immense zaal op te treden. En gelukkig kende het publiek me nog. De eerste keer dat ik werd uitgenodigd, in 2009, had ik iets aan mijn knie, waardoor ik moeilijk kon lopen. Toen ik over het podium strompelde zag ik de mensen denken: wie in hemelsnaam is die ouwe man die liedjes van Frank Boeijen staat te zingen?'''
Tijdens Vrienden van Amstel Live voelde hij dat de muzikale tieneridolen van nu respect hebben voor zijn muziek. ,,Nick en Simon hebben mijn single Kronenburg Park in hun repertoire en Guus Meeuwis heeft ook wel liedjes van mij gezongen. Dat doet me wel goed.''
De Nijmegenaar zegt veel waarde te hechten aan de waardering van collega-muzikanten en zijn familie. Boeijen is de benjamin in een gezin met drie broers en zes zussen. ,,Ik denk dat de oudste zoon of dochter in een gezin vaak een leidende rol bekleedt. Van de op een na jongste is bekend dat ze het altijd hebben gedaan. En de kleinste is vaak het lievelingetje. Of dat voor mij ook geldt? Misschien wel, ja.''
Boeijen ziet zijn broers en zussen nog regelmatig. ,,We maken allemaal muziek en zingen. Als we bij elkaar zijn en er komt een gitaar tevoorschijn zou het zomaar kunnen dat we de hele avond Bob Dylan- en Neil Youngliedjes aan het zingen zijn. Fantastisch, toch?''

Genade van Frank Boeijen ligt vanaf maandag in de winkels. De Genade-theatertournee duurt tot en met 28 mei. Speellijst op www.frankboeijen.nl