Gelukkig kent het publiek Frank Boeijen nog

Een nieuw album met een bijbehorend fotoboek en een uitgebreide theatertournee: Frank Boeijen (53) is terug van nooit weggeweest.

Frank Boeijen wil geen politiek meer bedrijven op het podium

'Gelukkig kennen ze me nog'

MARK ROOS
Ten tijde van zijn album As uit 2006 en zijn anti-racismelied Zwart Wit uit 1984 wilde hij zich nog wel eens druk maken om de toestand in de wereld. Nu doet nederpopicoon Frank Boeijen dat ook nog wel, maar niet langer in zijn muziek. ,,Ik zie Zwart Wit nog steeds als een onschuldig lied over racisme. Maar het zorgde er wel voor dat ik jarenlang werd bedreigd en soms moest optreden onder politiebegeleiding. Er wonen rare mensen in dit land. Dit jaar las ik dat de koningin kritiek kreeg omdat ze mensen had opgeroepen normaal met elkaar om te gaan. Net als de boodschap in Zwart Wit lijkt me dat een oproep waar je je geen buil aan kunt vallen. Toch zijn er mensen die het daar kennelijk niet mee eens zijn.''
Genoeg over politiek, vindt Boeijen. Laten we het hebben over zijn nieuwste werkstuk Genade, een cd verpakt in een kloek fotoboek. In het boek staan grofkorrelige zwart-witfoto's van de Vlaamse fotograaf Karoly Effenberger, in de kantlijn de songteksten van de cd, aangevuld met poëzie. Qua uiterlijk heeft het boek wel iets weg van de aloude langspeelplaathoes. Inhoudelijk zou je het werkstuk kunnen zien als een ode aan plekken die voor Frank Boeijen belangrijk zijn. ,,Met dit boek ga ik terug naar de natuur, want de natuur overleeft ons allemaal. Een bomaanslag, de politieke situatie of een ramp is van voorbijgaande aard, maar een prachtig rivierenlandschap met treurwilgen en uiterwaarden: dat is er voor de eeuwigheid.''
 Boeijen zit vandaag op zijn praatstoel. Op tafel staan koffie en appeltaart, op schoot ligt het immense fotoboek waar hij tevreden doorbladert. ,,Weet je, mensen noemen mijn teksten wel eens overdreven poëtisch of ingewikkeld. Ik zie dat niet. Neem nu de tekst van Zwart Wit: 'Hij liep daar in de stad. 's Avonds laat. Plotseling aan de overkant. Zag hij ze staan. Iemand riep: je hoort niet bij ons. Mes, steek, pijn.' Daar is toch geen woord Spaans bij?''
Kort afgemeten, schetsmatige, associatieve zinnetjes: ze vormen al sinds het begin van zijn carrière in de jaren '70 zijn handelsmerk. ,,Toen ik begon met Nederlandstalige muziek was dat niet bepaald modieus. De mensen die mijn optredens regelden zeiden niet tegen de cafés en jongerencentra dat we Nederlandstalige muziek speelden, want dan zou er geen hond op afkomen. Wat had je toen eigenlijk? Peter Koelewijn, Boudewijn de Groot, Herman van Veen, Neerlands Hoop; dat was het wel zo'n beetje. Ik wilde die Nederlandstalige muziek uit de cabaretsfeer halen.''
Vooral in de jaren '80, te midden van concurrerende nederpopbands als Doe Maar, Het Goede Doel en Toontje Lager, heeft hij hard moeten werken voor succes. ,,Aan het eind van dat decennium begon ik me af te vragen waar ik nu helemaal mee bezig was. Je kent de bijverschijnselen wel van dat optreden in popzalen: stemproblemen, relaties die naar de kloten gaan, drankovergoten nachten. Ik ben in 1987 als een van de eerste popartiesten in theaters op gaan treden. Maximaal vijf maanden per jaar, onder gunstige omstandigheden, zonder veel herrie, met mooie belichting. En je bent weer op tijd thuis, dus wat wil je nog meer?''
Voormalige tieneridool Boeijen is inmiddels vergroeid met de gedistingeerde atmosfeer van de schouwburgen. Des te verbazender was het dat hij anderhalve week geleden op het podium stond tijdens het luidruchtige meezingspektakel Vrienden van Amstel Live in Ahoy. ,,Het hoeft voor mij niet elke week, maar ik vond het wel weer eens lekker om voor zo'n immense zaal op te treden. En gelukkig kende het publiek me nog. De eerste keer dat ik werd uitgenodigd, in 2009, had ik iets aan mijn knie, waardoor ik moeilijk kon lopen. Toen ik over het podium strompelde zag ik de mensen denken: wie in hemelsnaam is die ouwe man die liedjes van Frank Boeijen staat te zingen?'''
Tijdens Vrienden van Amstel Live voelde hij dat de muzikale tieneridolen van nu respect hebben voor zijn muziek. ,,Nick en Simon hebben mijn single Kronenburg Park in hun repertoire en Guus Meeuwis heeft ook wel liedjes van mij gezongen. Dat doet me wel goed.''
De Nijmegenaar zegt veel waarde te hechten aan de waardering van collega-muzikanten en zijn familie. Boeijen is de benjamin in een gezin met drie broers en zes zussen. ,,Ik denk dat de oudste zoon of dochter in een gezin vaak een leidende rol bekleedt. Van de op een na jongste is bekend dat ze het altijd hebben gedaan. En de kleinste is vaak het lievelingetje. Of dat voor mij ook geldt? Misschien wel, ja.''
Boeijen ziet zijn broers en zussen nog regelmatig. ,,We maken allemaal muziek en zingen. Als we bij elkaar zijn en er komt een gitaar tevoorschijn zou het zomaar kunnen dat we de hele avond Bob Dylan- en Neil Youngliedjes aan het zingen zijn. Fantastisch, toch?''

Genade van Frank Boeijen ligt vanaf maandag in de winkels. De Genade-theatertournee duurt tot en met 28 mei. Speellijst op www.frankboeijen.nl